Wydział Finansowo - Budżetowy

Urząd Miejski w Policach
ul. Stefana Batorego 3, 72-010 Police

skarbnik: mgr Janusz Zagórski

Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Telefony:

Skarbnik Gminy, Dyrektor	91 431 18 40
Zastępca Dyrektora	91 43 118 35
Zastępca Dyrektora	91 43 118 39
Umarzanie, odraczanie terminów płatności, rozłożenia na raty należności pieniężnych, zwrot podatku akcyzowego zawartego w cenie oleju napędowego dla producentów rolnych, księgowość nałożonych przez Straż Miejską mandatów karnych	91 431 18 33
płace, ewidencja środków trwałych, mienie gminy	91 431 18 42
księgowość budżetowa (w tym rad sołeckich i rad osiedli), wydatki majątkowe i bieżące	91 431 18 29
księgowość budżetowa, (wydatki)	91 431 18 00
księgowość budżetowa (dochody), wystawianie czeków gotówkowych, wystawianie faktur VAT,depozyt gwarancji i wadiów bezgotówkowych,	91 431 18 36 91 431 18 37
windykacja podatków i opłat, wydawanie zaświadczeń w sprawach finansowych	91 431 18 54
ksiegowość i płatności podatków oraz opłat: opłata targowa, skarbowa, przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności, zarząd, dzierżawa, najem, opłaty od posiadania psów, opłata eksploatacyjna, podatek: od nieruchomości, rolny, leśny, od środków transportowych; sprzedaż ratalna lokali, renta planistyczna, opłaty za sprzedaż napojów alkoholowych, opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi	91 43 118 44
wymiar podatków lokalnych: od nieruchomości, rolny, leśny i od środków transportowych od osób prawnych, jednostek organizacyjnych oraz spółek nieposiadających osobowości prawnej	91 43 118 45
wymiar podatków lokalnych: podatek od nieruchomości, rolny, leśny i od środków transportowych od osób fizycznych (od litery H do S)	91 43 118 46
wymiar podatków lokalnych: podatek od nieruchomości, rolny, leśny i od środków transportowych od osób prawnych, jednostek organizacyjnych oraz spółek nieposiadających osobowości prawnej	91 43 118 53
wymiar podatków lokalnych: podatek od nieruchomości, rolny, leśny i od środków transportowych od osób fizycznych (od litery Ado H)	91 43 118 47
sprawozdawczość budżetowa, finansowa, planowanie i zmiany budżetu	91 43 118 43 91 43 118 31

  

ORGANIZACJA I ZAKRES DZIAŁANIA WYDZIAŁU:

Do zadań Wydziału Finansowo-Budżetowego należy:

1. prowadzenie rachunkowości budżetu gminy,
2. prowadzenie rachunkowości jednostki budżetowej - Urzędu Gminy,
3. prowadzenie rachunkowości funduszu celowego - Gminnego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej,
4. prowadzenie rachunkowości programów współfinansowanych ze środków Unii Europejskiej,
5. prowadzenie rachunkowości podatków i opłat lokalnych,
6. ewidencja wartości majątku Urzędu,
7. sporządzanie jednostkowej i zbiorczej sprawozdawczości budżetowej oraz bilansów, w tym bilansu skonsolidowanego,
8. opracowywanie projektu uchwały budżetowej wraz z objaśnieniami, projektów zmian budżetu oraz zmian w budżecie,
9. opracowywanie projektu układu wykonawczego budżetu.
10. opracowywanie zbiorczego harmonogramu realizacji dochodów i wydatków budżetowych,
11. obsługa kredytów bankowych i pożyczek z funduszy pozabudżetowych,
12. opracowywanie analiz i wniosków w zakresie możliwości spłaty zadłużenia,
13. prowadzenie spraw podatków i opłat lokalnych oraz opłaty skarbowej,
14. windykacja należności majątkowych budżetu gminy,
15. prowadzenie spraw w zakresie należności podatkowych, które stanowią dochód gminy, a dla których organem podatkowym są urzędy skarbowe,
16. prowadzenie spraw mandatów karnych nakładanych przez Straż Miejską,
17. prowadzenie spraw z zakresu udzielania pomocy publicznej w zakresie podatku od nieruchomości, rolnego, leśnego, od środków transportowych.

 

Obowiązujące uchwały podatkowe:

Zobacz aktualnie obowiązujące akty prawne - kliknij >> TUTAJ <<

 

Terminy płatności podatków i opłat:

Sprawdź aktualnie obowiązujące terminy - kliknij >> TUTAJ <<

 

POMOC PUBLICZNA

Pomoc publiczna jest jednym z instrumentów interwencjonizmu państwa w gospodarce. Ma na celu działania służące rozwojowi społeczno-gospodarczemu kraju w hamowaniu negatywnych zjawisk, a jej podstawową cechą powinna być racjonalność. Jest ona najwyższym wyznacznikiem dopuszczalności działań pomocowych państwa.

Pomoc państwa (w Polsce przyjęto pojęcie pomoc publiczna dla przedsiębiorców) jest pojęciem szerokim, które oznacza różnorodne interwencje prowadzące do uzyskania określonych korzyści przez podmioty gospodarcze. Pomoc państwa obejmuje również interwencje negatywne, takie jak redukcje lub zrzeczenie się należności, opłat czy podatków przez budżet państwowy lub terenowy. To, co ponadto odróżnia pomoc państwa od innych państwowych działań regulujących czy interwencyjnych, to jej selektywny charakter w odniesieniu do poszczególnych podmiotów czy sektorów gospodarczych. Pomoc państwa musi mieć konsekwencje selektywne, a nie ogólne. Ten wymóg odróżnia środki polityki gospodarczej o charakterze ogólnym (które nie są pomocą państwa) oddziaływujące na wszystkie przedsiębiorstwa, od środków, które mają na celu wpływanie na warunki działania poszczególnych podmiotów gospodarczych czy sektorów.

Pomoc ze środków publicznych oznacza pomoc oferowaną nie tylko przez organy naczelne i centralne państwa, organy regionalne czy lokalne ale również pomoc świadczoną przez władze samorządowe lub inne organizacje nad którymi państwo nie sprawuje bezpośredniej kontroli, a które oferują pomoc na podstawie zleceń pochodzących od państwa.
Pomoc publiczna może być kierowana do określonych sektorów, regionów czy podmiotów gospodarczych, jak również związana jest z realizacją określonych celów gospodarczych. Celem takim, może być przykładowo: rozwój małych i średnich przedsiębiorstw, zmniejszanie różnic gospodarczych między regionami kraju, równoważenie rynku w sektorach uznanych za „wrażliwe” (podatnych na wahania koniunktury), restrukturyzacja sektorów „trudnych”. Może być skierowana również na przezwyciężenie finansowych trudności pojedynczego przedsiębiorstwa.

Przed dniem akcesji tj. 1 maja 2004 r., kwestie pomocy publicznej uregulowane były w ustawie z dnia 27 lipca 2002 r. o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców (Dz. U. Nr 141,poz.1177 z późn. zm.), która formalnie utraciła moc z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 59, poz. 404) tj. z dniem 31 maja 2004 r.
Z chwilą wstąpienia Polski do Unii Europejskiej kwestie udzielania pomocy publicznej uległy dość zasadniczej zmianie. W znacznej części pomoc taka musi być ujęta w formie programów (lub np. pełniących taką rolę rozporządzeń rządowych) oraz zgodna z regułami prawnymi obowiązującymi w tym zakresie w UE, zawartymi w zapisach traktatowych, rozporządzeniach Rady UE i Komisji Europejskiej, dyrektywach, wytycznych, decyzjach, opiniach, zaleceniach i komunikatach Komisji Europejskiej oraz orzeczeniach Trybunału Sprawiedliwości – składających się na cały dorobek prawny UE.

Po dniu akcesji organy władzy zobowiązane zostały w zakresie pomocy publicznej - zgodnie z art. 91 ust.1 Konstytucji RP do stosowania wprost wspólnotowego prawa pomocy publicznej, a zatem prawo to stosowane być powinno w sposób bezpośredni.

Podstawy wspólnotowych zasad polityki konkurencji zawarte są w przepisach art. 87-89 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Z powołanych przepisów wynikają przesłanki warunkujące dopuszczalność pomocy.

Generalnie prawo wspólnotowe (wytyczne, rozporządzenia, komunikaty) określa zasady i warunki dopuszczalności pomocy, a prawo krajowe reguluje jedynie kwestie proceduralne, techniczne.

Obecnie każdy zamiar udzielenia indywidualnej pomocy publicznej, dotychczas zgłaszany Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, podlega zgłoszeniu do Komisji Europejskiej. Zgodnie z art. 88 ust. 3 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (TWE), państwo członkowskie jest zobowiązane do informowania Komisji Europejskiej o wszystkich planach przyznania pomocy publicznej i nie może wprowadzać w życie projektowanych środków do momentu wydania przez Komisję decyzji końcowej o ich zgodności ze wspólnym rynkiem.

Z obowiązku notyfikacji zwolnione są, na podstawie odpowiednich rozporządzeń Komisji, projekty pomocy publicznej objęte tzw. wyłączeniami grupowymi. Przedmiotowe wyłączenia mogą dotyczyć, w zależności od przeznaczenia pomocy, wyłącznie programów pomocowych (pomoc na zatrudnienie) lub zarówno programów pomocowych, jak i pomocy indywidualnej (np. pomoc na szkolenia).

Zasady notyfikacji pomocy publicznej zostały określone we właściwych przepisach proceduralnych, w tym w szczególności w Rozporządzeniu Rady (WE) Nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999r, ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (przypis Dz. Urz. L 83, 27.03.1999).

Tak więc organ, który zamierza udzielić pomocy, poprzez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów występuje do Komisji Europejskiej o stwierdzenie zgodności planowanej pomocy z regułami wspólnego rynku, chyba, że pomoc wyłączona jest spod obowiązku notyfikacji.

Projekt pomocy udzielanej w ramach wyłączeń grupowych, co do zasady, nie podlega notyfikacji do Komisji Europejskiej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy o dokonanie takiej notyfikacji wystąpi podmiot opracowujący program pomocowy lub podmiot udzielający pomocy.

W przypadku pomocy publicznej przyznanej niezgodnie z zasadami wspólnego rynku oraz pomocy wykorzystanej niezgodnie z przeznaczeniem, zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach pomocy publicznej beneficjent pomocy jest zobowiązany do zwrotu kwoty stanowiącej równowartość udzielonej pomocy publicznej wraz z odsetkami za zwłokę, co, do której Komisja Europejska wydała decyzję o obowiązku zwrotu pomocy.

Pomoc de minimis do końca 2006 r. udzielana była zgodnie z Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 69/2001 z dnia 12 stycznia 2001r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy w ramach zasady de minimis. Od dnia 1 stycznia 2007 r. obowiązuje rozporządzenie Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. Unii Europejskiej L 379 z 28.12.2006 r.).

Od 1 stycznia 2007 r. nastąpiły zasadnicze zmiany w prawie wspólnotowym w zakresie pomocy publicznej. Zmieniły się przepisy o pomocy regionalnej oraz pomocy de minimis. Pojawił się też nowy rodzaj "wyłączenia grupowego" tzw. przejrzysta regionalna pomoc inwestycyjna.

Głównym celem nowelizacji było uregulowanie kwestii notyfikacji, monitorowania i sprawozdawczości pomocy publicznej w rolnictwie i rybołówstwie. Dla tych sektorów organem monitorującym pomoc jest minister właściwy ds. rolnictwa.

W dniu 12 stycznia 2007 r. weszła w życie ustawa z dnia 7 grudnia 2006 r. o zmianie ustawy o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej i niektórych innych ustaw ( Dz. U. Nr 245 poz. 1775 z dnia 28 grudnia 2006 r.).

Pomocą publiczną dla przedsiębiorców jest przysporzenie, bezpośrednie lub pośrednie, przez organy udzielające pomocy, korzyści finansowych w następstwie, którego uprzywilejowuje się ich w stosunku do konkurentów. Przysporzenie korzyści następuje poprzez dokonywanie na rzecz lub za tych przedsiębiorców wydatków ze środków publicznych lub pomniejszenie świadczeń od nich należnych na rzecz sektora finansów publicznych. Zgodnie z art. 87 ust. 1 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (TWE) wsparcie dla przedsiębiorcy podlega przepisom dotyczącym pomocy publicznej, o ile jednocześnie spełnione są następujące warunki:

• pomoc adresowana jest do konkretnego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą bez względu na formę organizacyjno-prawną,

• pomoc dokonywana jest ze środków publicznych, (definicję środków publicznych zawiera ustawa z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych),

• w wyniku udzielenia pomocy jej beneficjent uzyskuje konkretną korzyść ekonomiczną,

• pomoc ma charakter selektywny,

• w przypadku udzielenia pomocy występuje zakłócenie konkurencji lub groźba zakłócenia konkurencji w wymiarze wspólnotowym,

• pomoc ma wpływ na wymianę handlową wewnątrz Unii.

W przypadku, gdy którykolwiek z powyższych warunków nie jest spełniony, nie mamy do czynienia z pomocą publiczną w rozumieniu art. 87 ust. 1 TWE.

Najczęściej występują wątpliwości co do dwóch ostatnich przesłanek, dlatego wymagają one indywidualnego rozstrzygnięcia. Oceny należy dokonać w kontekście potencjalnego zagrożenia konkurencji.

Stwierdzenie występowania groźby zakłócenia konkurencji oraz wpływu udzielanego wsparcia na wymianę handlową między Państwami Członkowskimi UE – wymaga określenia charakteru prowadzonej działalności gospodarczej oraz wpływu udzielonego wsparcia na handel i konkurencję w odniesieniu do pozostałych przedsiębiorców działających na danym rynku. Zgodnie z orzecznictwem sądów europejskich te dwie przesłanki są spełnione jeżeli w zakresie produktów wytwarzanych lub usług świadczonych przez dany podmiot ubiegający się o wsparcie, istnieje wymiana handlowa pomiędzy Państwami Członkowskimi.

Przepisy art. 87 ust. 1 TWE mają zastosowanie wobec podmiotów będących przedsiębiorcami. Tym zakresem objete są wszelkie kategorie podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, niezależnie od formy prawnej, źródeł finansowania oraz bez względu na to, czy przepisy danego kraju przyznają danemu podmiotowi status przedsiębiorcy czy też nie. Z uwagi na taką definicję podstawowe znaczenie ma rodzaj prowadzonej działalności. Przez działalność gospodarczą, zgodnie z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości rozumie się oferowanie towarów i usług na rynku. Działalnością gospodarczą jest więc zarówno działalność produkcyjna, dystrybucyjna i usługowa. Nie jest istotne występowanie zarobkowego charakteru działalności, dlatego za przedsiębiorców uznawane są różnorodne podmioty typu non-profit.

Pomoc publiczna może być udzielana na podstawie ustaw lub na podstawie innego tytułu prawnego. Udzielana jest w takich formach jak:

• odraczania, rozkładania na raty podatku lub zaległości podatkowej oraz umarzania zaległości podatkowej, odsetek za zwłokę lub opłaty prolongacyjnej;

• zwolnień podatkowych ;

• umarzania, odraczania lub rozkładania na raty należnych od przedsiębiorcy świadczeń pieniężnych stanowiących środki publiczne oraz odstąpienie od ich ustalania lub poboru ;

• dotacji ;

• pożyczek, kredytów, poręczeń lub gwarancji udzielanych na warunkach korzystniejszych od oferowanych na rynku.

Pomoc publiczna może występować jako:

pomoc de minimis to pomoc, której udzielenie, z uwagi na jej znikomą wartość nie skutkuje zakłóceniem konkurencji. W związku z powyższym pomoc de minimis nie spełnia wszystkich kryteriów określonych w art. 87 ust. 1 TWE i można jej udzielać pod warunkiem zapewnienia właściwych warunków jej udzielania i monitorowania.

Miernikiem wartości de minimis jest limit uzyskanej pomocy. Do końca 2006 r. warunki udzielania pomocy de minimis określone były w Rozporządzeniu Komisji nr 69/2001 z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie zastosowanie art. 87 i 88 Traktatu w odniesieniu do pomocy w ramach zasady de minimis. Limit uzyskanej pomocy wynosił 100 tys. euro w okresie trzech kolejnych lat (36 miesięczny okres).

Od 1 stycznia 2007 r. zasady udzielania pomocy de minimis reguluje Rozporządzenie Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis. Maksymalna wysokość publicznego wsparcia niepodlegającego zgłoszeniu Komisji Europejskiej zwiększyła się do 200 tys. euro. w okresie 3 kolejnych lat budżetowych (podatkowych). Dokonując oceny bierze się pod uwagę bieżący rok budżetowy oraz 2 poprzednie lata, a więc cofamy się maksymalnie do 1 stycznia 2005 r. Rozporządzenie znajduje zastosowanie także do podmiotów prowadzących działalność gospodarczą w sektorze transportu drogowego, z tym, że maksymalna wartość pomocy nie może w tym przypadku przekroczyć 100 tys. euro. Wprowadzony został bezwzględny zakaz dzielenia środków pomocy, których wartość wykracza poza pułap de minimis, na kilka mniejszych części w celu sprowadzenia ich do poziomu mieszczącego się w zakresie de minimis. Oznacza to tyle, że wniosek o przyznanie pomocy de minimis musi mieścić się w tym pułapie.

Wszystkie nowe programy pomocowe obowiązujące od dnia 1 stycznia 2007 r. muszą być zatem zgodne z nowymi przepisami o pomocy de minimis. Podjęto więc działania mające na celu dostosowanie dotychczasowych programów do nowych przepisów.

W Gminie Police w roku 2007 program pomocowy został przyjęty Uchwałą Rady Miejskiej w Policach Nr VIII/53/07 z dnia 29 maja 2007 roku w sprawie udzielania pomocy w zakresie zwolnień od podatku od nieruchomości dla przedsiębiorców na terenie Gminy Police w ramach pomocy de minimis.

Pomocy de minimis według nowych przepisów nie można udzielać:

• w formach nieprzejrzystych (w stosunku do których konieczne byłoby przeprowadzenie oceny ryzyka dla obliczenia wartości pomocy);

• w sektorze rybołówstwa i akwakultury;

• w odniesieniu do produkcji podstawowej produktów rolnych;

• w odniesieniu do niektórych przypadków przetwarzania i obrotu produktów rolnych;

• w działalności związanej z wywozem;

• w przypadku preferowania towarów krajowych;

• w sektorze węglowym;

• na nabycie pojazdów w drogowym transporcie towarowym;

• przedsiębiorcom znajdującym się w trudnej sytuacji ekonomicznej w rozumieniu Wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw.

Podmiot udzielający pomocy de minimis ma obowiązek wystawienia zaświadczenia potwierdzającego charakter i wartość udzielonego wsparcia. W tym zakresie obowiązuje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 20 marca 2007 r. w sprawie zaświadczeń o pomocy de minimis i pomocy de minimis w rolnictwie lub rybołóstwie. Nie zmienił się też obowiązek w zakresie przechowywania dokumentów dotyczących indywidualnej pomocy de minimis przez okres 10 lat podatkowych od dnia jej udzielenia a w odniesieniu do programu pomocy de minimis przez okres 10 lat od dnia, w którym udzielona została ostatnia pomoc indywidualna w ramach tego programu.

Pomoc indywidualna – to każda pomoc, która nie jest przyznawana na podstawie programu pomocowego (aktu normatywnego) jak również pomoc, która jest przyznawana na podstawie programu pomocowego i podlega procedurze notyfikacji (obowiązkowi zgłoszenia do Komisji Europejskiej zgodnie z art. 88 TWE) po uprzednim uzyskaniu przez przedsiębiorcę opinii Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów;

Pomoc w ramach programów pomocowych – pomoc udzielana na podstawie aktu prawnego określającego warunki udzielenia pomocy indywidualnej bez konieczności jej notyfikowania;
pomoc regionalna - to pomoc, o której mowa w art. 87 ust. 3 lit. a oraz lit. c Traktatu WE, która jest udzielana w zakresie wynikającym z mapy pomocy regionalnej;

Pomoc horyzontalna - nastawiona na pewne określone cele Najważniejszymi rodzajami wydatków w ramach pomocy horyzontalnej są: pomoc na restrukturyzację, na ratowanie, rozwój małych i średnich przedsiębiorstw, pomoc na zatrudnienie i utworzenie nowych miejsc pracy oraz prace innowacyjne i badawczo-rozwojowe oraz inwestycje związane z ochroną środowiska. W ramach pomocy horyzontalnej wyróżniamy pomoc udzielaną na podstawie wyłączeń grupowych. Pomoc ta, bez względu na to, czy stanowi pomoc indywidualną czy pomoc udzielaną na podstawie programu pomocowego zwolniona jest z obowiązku notyfikacji KE, zgodnie z Rozporządzeniem Komisji wydanym na podstawie art. 1 Rozporządzenia nr 994/98 z dnia 7 maja 1998r. dotyczącego stosowania, art. 91 i 93 Traktatu WE do niektórych kategorii horyzontalnej pomocy państwa.

W ramach wyłączeń grupowych występuje:

pomoc w zakresie zatrudnienia - pomoc na utrzymanie poziomu zatrudnienia lub utworzenie nowych miejsc pracy w przedsiębiorstwach. Pomoc jest dopuszczalna, jeżeli:
- jest udzielana na obszarach, na których jest możliwe udzielenie pomocy regionalnej i w granicach maksymalnych wielkości pomocy określonych dla tych obszarów
- jest udzielana na czas określony
- istnieje uzasadnione przypuszczenie konieczności likwidacji miejsc pracy przez przedsiębiorcę – w celu utrzymania poziomu zatrudnienia
- jest uzależniona od zachowania przez określony czas utworzonych, również w celu zatrudnienia pracowników o niepełnym wymiarze czasu pracy, nowych miejsc pracy.

pomoc na szkolenia - obejmuje szkolenia na potrzeby określonych przedsiębiorców. Pomoc może być przeznaczona na szkolenia specjalistyczne lub ogólne. Szkolenia specjalistyczne obejmują szkolenia teoretyczne i praktyczne, dotyczące bezpośrednio i wyłącznie obecnego lub przyszłego stanowiska danego pracownika u wspieranego przedsiębiorcy oraz związane ze specyfiką działania tego przedsiębiorcy, przez co możliwości zdobytych kwalifikacji u innych przedsiębiorców albo w innych obszarach działalności są ograniczone. Szkolenia ogólne obejmują szkolenia prowadzące do nabycia kwalifikacji, które mogą być wykorzystane nie tylko u wspieranego przedsiębiorcy, ale także u innych przedsiębiorców lub w innych obszarach działalności. Obejmują one także zatrudnienie młodocianych w celu praktycznej nauki zawodu.
pomoc dla małych i średnich przedsiębiorstw – udzielana na mocy Rozporządzenia Komisji (WE) nr 70/2001 z dnia 12 stycznia 2001r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 364/2004 z dnia 25 lutego 2004 r. zmieniającym rozporządzenie Komisji (WE) nr 70/2001 i rozszerzającym jego zakres w celu włączenia pomocy dla badań i rozwoju.
Rozporządzeniem Komisji (WE) NR 1976/2006 z dnia 20 grudnia 2006 r. przedłużono okres stosowania rozporządzeń o wyłączeniach grupowych do dnia 30 czerwca 2008 r.

Pomoc udzielana w ramach wyłączeń grupowych (szkolenie, zatrudnienie, rozwój małych i średnich przedsiębiorstw, przejrzysta regionalna pomoc inwestycyjna) nie podlega opiniowaniu przez Komisję Europejską. W przypadku jej udzielenia należy wyłącznie poinformować Prezesa UOKiK, że rozpoczęto udzielanie takiej pomocy.
Od 1 stycznia 2007 r. obowiązuje nowe wyłączenie grupowe - przejrzysta regionalna pomoc inwestycyjna udzielana na podstawie Rozporządzenia Komisji (WE) Nr 1628/2006 w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu w odniesieniu do regionalnej pomocy inwestycyjnej.

Pomoc regionalna

Możliwość udzielenia pomocy regionalnej wynika z art. 87 ust. 3a Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (TWE). Pomoc regionalna udzielana jest celem wyrównania różnic w rozwoju regionów w ramach całej Unii. Pomoc publiczna jest dopuszczalna tylko w określonych regionach, gdzie poziom PKB na mieszkańca wynosi poniżej 75 proc. średniej unijnej. Warunek ten spełnia cały obszar Polski.

Pomoc regionalna jest udzielana z uwzględnieniem wytycznych unijnych w sprawie krajowej pomocy regionalnej. Od 1 stycznia 2007 r. obowiązują nowe Wytyczne w sprawie krajowej pomocy regionalnej na lata 2007-2013. Pomoc regionalna może być udzielana w zakresie wynikającym z mapy pomocy regionalnej. Z dniem 1 stycznia 2007 roku zmieniła się polska mapa pomocy regionalnej. Obszary na których dopuszczalne jest udzielanie pomocy regionalnej na terenie Polski określa Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 13 października 2006 r. w sprawie ustalenia mapy pomocy regionalnej (Dz. U.06.190.1402).
Pomoc inwestycyjna - na nowe inwestycje lub na tworzenie nowych miejsc pracy związanych z nowymi inwestycjami. W tej kategorii mieszczą się też duże projekty inwestycyjne. Warunkiem udzielenia pomocy regionalnej jest 25% udział własny przedsiębiorcy w realizowanej inwestycji.
Wspieranie nowych inwestycji to pomoc liczona w oparciu o koszty inwestycji. Warunkiem udzielenia takiej pomocy jest dokonanie nowej inwestycji początkowej przez którą należy rozumieć:

• utworzenie przedsiębiorstwa

• rozbudowę przedsiębiorstwa

• zasadnicze zmiany procesu produkcyjnego

• wprowadzenie nowych dodatkowych produktów

• nabycie przedsiębiorstwa, które jest w likwidacji albo zostałoby zlikwidowane, gdyby nie zostało nabyte, przy czym przedsiębiorstwo jest nabywane przez niezależnego inwestora.

Do kosztów kwalifikowanych zalicza się wartość materialną gruntów, budynków, budowli, wyposażenia obiektów, przez które należy rozumieć maszyny i urządzenia oraz wartości niematerialne i prawne tj. patenty, licencje, know-how, nieopatentowana wiedza techniczna. Ważne jest to, że inwestycja musi być utrzymana w regionie przez co najmniej 5 lat od dnia zakończenia inwestycji. W przypadku sektora MSP inwestycja musi być utrzymana przez 3 lata. Wkład własny przedsiębiorcy musi wynieść co najmniej 25%. Przez wkład własny nie można rozumieć środków uzyskanych w ramach pomocy publicznej oraz pomocy de minimis.

Nabywane aktywa muszą być nowe. Warunek ten dotyczy wyłącznie dużych przedsiębiorstw, chodzi bowiem o to, aby zapobiec sytuacji przenoszenia majątku trwałego do innego kraju członkowskiego. Zasada ta nie dotyczy sektora MSP.

W przypadku przejęcia lub nabycia aktywów przy obliczaniu kosztów kwalifikowanych należy odjąć aktywa, na których nabycie przyznano wcześniej pomoc publiczną (przed przejęciem).

Tworzenie nowych miejsc pracy związanych z nowymi inwestycjami to pomoc liczona w oparciu o koszty zatrudnienia. Warunkiem udzielenia takiej pomocy jest przyrost netto zatrudnienia w danym przedsiębiorstwie w porównaniu ze średnią z poprzednich 12 miesięcy. Obowiązuje taka sama zasada, jak w przypadku pomocy na nowe inwestycje, co do okresu przez jaki nowoutworzone miejsca pracy muszą być utrzymane - tj. przez 5 lat od dnia ich utworzenia a dla MSP przez okres 3 lat.

Kosztem kwalifikowanym są 2-letnie koszty brutto zatrudnienia (wynagrodzenie + obowiązkowe składki na ubezpieczenie społeczne).
Pomoc dla nowo powstałych małych przedsiębiorstw stanowi nowy instrument pomocy, który ma stanowić zachętę do tworzenia nowych firm poprzez wsparcie początkowego etapu ich rozwoju. Przez nowo powstałe przedsiębiorstwa należy rozumieć przedsiębiorstwa mikroprzedsiebiorców i małych przedsiębiorców, jeżeli od dnia ich utworzenia upłynęło nie więcej niż 5 lat. W ramach tego instrumentu pomocowego można udzielać pomocy na następujące koszty:
- usług prawniczych;
- doradztwa;
- administracyjne;
- odsetki od pożyczek;
- opłaty z tytułu najmu (leasingu maszyn, urządzeń produkcyjnych;
- zużycia energii, wody, ogrzewania, podatki (z wyjątkiem podatku VAT oraz dochodowego od osób prawnych);
- wynagrodzenia łącznie ze składkami na ubezpieczenie społeczne.

Koszty muszą zostać faktycznie poniesione przez przedsiębiorcę w ciągu pierwszych 5 lat od utworzenia przedsiębiorstwa.
Maksymalna intensywność pomocy wynosi:
40% wydatków poniesionych w ciągu pierwszych 3 lat od utworzenia przedsiębiorstwa;
30% wydatków poniesionych w ciągu kolejnych 2 lat.
Dla dużych projektów inwestycyjnych (czyli takich nowych inwestycji, w których wydatki kwalifikujące się do objęcia wsparciem przekraczają równowartość 50 mln euro) maksymalną wartość pomocy ustala się zgodnie z odpowiednim wzorem. Realizacja dużych projektów inwestycyjnych przy wsparciu państwa może ograniczyć lub zniekształcić konkurencję, a także uniemożliwić lub istotnie utrudnić powstanie konkurencji przyjmuje się, iż maksymalna intensywność pomocy w przypadku dużych projektów inwestycyjnych jest niższa od standardowej intensywności dopuszczalnej dla danego obszaru.
Nie jest dozwolone udzielanie pomocy regionalnej w :

1. sektorze hutnictwa żelaza i stali oraz włókien syntetycznych w rozumieniu przepisów wspólnotowych dotyczących pomocy publicznej. Zakres sektora hutnictwa żelaza i stali został określony w załączniku I do Wytycznych w sprawie krajowej pomocy regionalnej na lata 2007-2013 (Dz. Urz. UE C 54 z 4.03.2006, str. 13), natomiast zakres sektora włókien syntetycznych w załączniku II do tych Wytycznych,
2. sektorze górnictwa węgla;
3. sektorze rybołówstwa;
4. sektorze rolnictwa związanej z produkcją pierwotną produktów, o których mowa w Załączniku 1 do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską;
5. związanej z wytwarzaniem i obrotem produktami mającymi imitować lub zastępować mleko i przetwory mleczne, o których mowa w art. 3 ust. 2 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 1898/87 z dnia 2 lipca 1987 r. w sprawie ochrony oznaczeń stosowanych w obrocie mlekiem i przetworami mlecznymi (Dz. Urz. WE L 182 z 3.07.1987, str. 36, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne rozdz. 3, t. 7, str. 247, z późn. zm.).

Zakaz udzielania pomocy regionalnej w tych sektorach wynika z faktu, że pomoc udzielana przedsiębiorstwom prowadzącym działalność w tych właśnie branżach wpływa szczególnie negatywnie na warunki konkurencji na wspólnym europejskim rynku.

Istnieje zakaz kumulowania pomocy regionalnej z pomocą de minimis w odniesieniu do tych samych kosztów kwalifikowanych lub tego samego projektu inwestycyjnego.

Pomoc na restrukturyzację – udzielenie tej pomocy jest możliwe, jeżeli przedsiębiorca znajduje się w trwałych trudnościach. Konieczne jest sporządzenie planu restrukturyzacyjnego, który musi być wysłany do zaopinowaniai przez Prezesa UOKiK, który z kolei wyśle plan do akceptacji Komisji Europejskiej. Dopiero wówczas, gdy KE zaakceptuje plan, pomoc (tylko przewidziana w planie) może być udzielona.

Plan restrukturyzacyjny to plan, pozytywnie zaopiniowany przez właściwy organ przedsiębiorcy, w którym okres restrukturyzacji jest ograniczony do niezbędnego minimum, mający na celu przywrócenie przedsiębiorcy długookresowej zdolności do konkurowania na rynku, w oparciu o restrukturyzację majątkową, finansową, organizacyjną, zatrudnienia lub mającą na celu modernizację lub racjonalizację produkcji, w tym zmianę profilu produkcyjnego. Plan musi określać działania przedsiębiorcy, w szczególności sposób finansowania tych działań, w tym również poprzez udzielenie pomocy publicznej, jeżeli zamierza o nią wystąpić.

Pomocą na restrukturyzację mogą być objęci wyłącznie przedsiębiorcy znajdujący się w trudnej sytuacji ekonomicznej, przez co należy rozumieć przedsiębiorcę spełniającego kryteria określone w przepisach prawa Unii Europejskiej dotyczących udzielania pomocy publicznej. Kryteria te określone są w pkt 9-11 Wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw.

Pomoc na ratowanie - jest to ograniczone w czasie wsparcie finansowe udzielane przedsiębiorcy w celu umożliwienia prowadzenia działalności gospodarczej przez czas niezbędny do dokonania koniecznych analiz oraz opracowania planu restrukturyzacji albo likwidacji działalności.
Prace badawczo-rozwojowe - pomoc przeznaczona na badania podstawowe, przemysłowe i przedkonkurencyjne.
Badania podstawowe to takie, które są podejmowane przede wszystkim w celu zdobywania nowej wiedzy o podstawach zjawisk i obserwowanych faktach bez ukierunkowania na praktyczne zastosowanie czy użytkowanie.

Badania przemysłowe to badania planowane mające na celu zobycie nowej wiedzy oraz umiejętności celem opracowania nowych, udoskonalenia już istniejących produktów, usług lub procesów.
Badania przedkonkurencyjne obejmują przekształcenie wyników badań przemysłowych na plany, założenia, projekty nowych lub zmodyfikowanych produktów.
Pomoc na ochronę środowiska - pomoc jest dopuszczalna, jeżeli nie przekracza dopuszczalnych maksymalnych wielkości pomocy i jest przeznaczona na:
- inwestycje mające w celu ograniczenie emisji zanieczyszczeń, oszczędność energii lub rekultywację powierzchni ziemi
- rekompensatę wzrostu kosztów związanych z gospodarką odpadami, produkcją energii ze źródeł odnawialnych oraz produkcją energii elektrycznej wytwarzanej w skojarzeniu z wytwarzaniem ciepła.

POMOC PUBLICZNA W ROLNICTWIE

Ustawa z dnia 7 grudnia 2006 r. o zmianie ustawy o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej i niektórych innych ustaw wprowadziła do porządku prawnego zasady proceduralne związane z udzielaniem pomocy publicznej w rolnictwie i rybołówstwie. Zasady te dotyczą notyfikowania, monitorowania oraz sprawozdawczości. Organem monitorującym pomoc w rolnictwie i rybołówstwie jest minister właściwy do spraw rolnictwa. Dla Polski został przyznany limit pomocy w rolnictwie na poziomie 44 895 000 euro w rybołówstwie 1 652 100 euro. W celu przestrzegania tego limitu minister rolnictwa ma obowiązek publikować okresowo kwotę wykorzystanego krajowego limitu pomocy de minimis bądź o wyczerpaniu limitu. Stąd obowiązek przesyłania szczegółowych informacji na temat udzielanej przez wszystkiego podmioty w skali kraju pomocy de minimis w tych sektorach (obowiązek dotyczy także takich przypadków, kiedy w okresie sprawozdawczym nie została udzielona pomoc).

Pomoc w rolnictwie do dnia wejścia w życie nowelizacji ustawy "pomocowej" była wyłączona z przepisów o pomocy publicznej. W ramach procedury przejściowej Polska zgłosiła szereg aktów prawnych, na podstawie których udzielano, przed dniem 30 kwietnia 2004 r., pomocy w rolnictwie. Jest to tzw. pomoc "istniejąca" czyli pomoc w rozumieniu art. 88 ust. 1 TWE, która może być udzielana na zasadach obowiązujących przed akcesją do końca trzeciego roku od dnia przystąpienia. Szczegółowe informacje na temat form pomocy państwa zgłoszonych do Komisji Europejskiej można znaleźć na stronie Informacja dotycząca pomocy państwa w rolnictwie.

Pomoc publiczną w rolnictwie i rybołówstwie w prawie wspólnotowym regulują następujące akty prawne:

• Wytyczne Wspólnoty w sprawie pomocy państwa w sektorze rolnym i leśnym na lata 2007-2013 (Dz. Urz. UE C 319 z 27.12.2006);

• Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1857/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw prowadzących działalność związaną z wytwarzaniem produktów rolnych oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 70/2001 (Dz. Urz. UE L 358 z 16.12.2006);

• Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1860/2004 z dnia 6 października 2004 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy w ramach zasady de minimis dla sektora rolnego i sektora rybołówstwa (Dz. Urz. UE L 325 z 28.10.2004);

• Wytyczne dla celów analizy pomocy państwa dla rybołówstwa i akwakultury (Dz. Urz. UE C 229 z 14.9.2004);

• Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1595/2004 z dnia 8 września 2004 r. w sprawie stosowania art. 87 i art. 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw prowadzących działalność związaną z produkcją, przetwórstwem i obrotem produktami rybołówstwa (Dz. Urz. UE L 291 z 14.9.2004).

Przepisom o pomocy w rolnictwie podlega każdy kto produkuje, przetwarza i wprowadza do obrotu produkty rolne. Produktem rolnym jest jakikolwiek produkt wymieniony w załączniku I do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (TWE) za wyjątkiem produktów rybołówstwa przez które należy rozumieć zarówno produkty pochodzące z połowów, jak również produkty akwakultury.
Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1860/2004 z dnia 6 października 2004 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy w ramach zasady de minimis dla sektora rolnego i sektora rybołówstwa ma zastosowanie do przedsiębiorstw sektora rolnego zajmujących się wyłącznie produkcją produktów rolnych oraz do przedsiębiorstw sektora rybołówstwa zajmujących się produkcją, przetwarzaniem i wprowadzaniem na rynek produktów rybołówstwa. Pułap pomocy de minimis dla tych sektorów ustalony jest na poziomie 3 000 euro w okresie trzech kolejnych lat. W przypadku udzielania pomocy de minimis podmiotom gospodarczym prowadzącym działalność w zakresie przetwarzania produktów rolnych lub ich wprowadzania do obrotu stosuje się rozporządzenie Komisji Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis. Przy obliczaniu pomocy de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie nie wlicza się pomocy publicznej udzielonej w ramach programu pomocowego, pomocy indywidualnej oraz pomocy indywidualnej na restrukturyzację, zatwierdzonych przez Komisję Europejską oraz pomocy udzielanej w ramach wyłączeń grupowych i pomocy de minimis (zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej z późn. zm.).

W przypadku udzielenia pomocy publicznej w ramach pomocy de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie, podmiot udzielający pomocy jest zobowiązany do wydania zaświadczenia o udzielonej pomocy de minimis w tych sektorach.

Rolnictwo - działalność związana z produkcją pierwotną (uprawa, hodowla) przetwarzaniem oraz obrotem produktami rolnymi określonymi w załączniku I Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (TWE).

Przetwarzanie produktów rolnych - czynności dokonywane na produkcie rolnym, których produkt końcowy jest również produktem rolnym, z wyjątkiem wykonywanych w gospodarstwach czynności niezbędnych do przygotowania produktów zwierzęcych lub roślinnych do pierwszej sprzedaży.

Wprowadzanie produktu rolnego do obrotu - posiadanie lub wystawianie produktu w celu sprzedaży, oferowanie go na sprzedaż, sprzedaż, dostawę lub każdy inny sposób wprowadzania produktu na rynek, z wyjątkiem jego pierwszej sprzedaży przez producenta surowców na rzecz podmiotów zajmujących się odsprzedażą ub przetwórstwem i czynności przygotowujących produkt do pierwszej sprzedaży; sprzedaż produktu przez producenta surowców konsumentowi końcowemu uznaje się jedynie za wprowadzanie do obrotu produktów rolnych, jeśli następuje w odpowiednio wydzielonym do tego celu miejscu.

POMOC PUBLICZNA W TRANSPORCIE

Transport towarowy krajowy - (przewóz rzeczy w granicach Polski) nie stanowi pomocy do końca 3 roku od dnia akcesji. Jakiekolwiek wsparcie udzielane na działalność polegającą na świadczeniu usług krajowego przewozu towarów nie podlega zatem przepisom ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej.

Transport w pozostałym zakresie (transport osobowy oraz towarowy poza granice kraju) do końca 3 roku od dnia akcesji stanowi tzw. pomoc istniejącą. W zakresie tej pomocy istnieje wyłącznie obowiązek sprawozdawczy. Podmioty udzielające pomocy (lub w przypadku pomocy indywidualnej na restrukturyzację podmioty ubiegające się o pomoc) nie są zobowiązane do występowania do Prezesa UOKiK o wydanie opinii w trybie ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej, niezależnie od wartości planowanej pomocy. Znajduje to zastosowanie zarówno wobec dużych, jak i małych i średnich podmiotów świadczących usługi w transporcie miejskim, lokalnym, regionalnym, a także krajowym i międzynarodowym.

Do dnia 1 maja 2007 r. wobec podatników prowadzących działalność gospodarczą w sektorze transportu, w zakresie tej działalności stosuje się przepisy Ordynacji podatkowej według brzmienia ustawy przed nowelizacją. Czyli ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych udzielane są na podstawie art. 48 i art. 67.

Od 1 maja 2007 r. w odniesieniu do pomocy istniejącej możliwe będzie udzielanie podmiotom z tego sektora pomocy de minimis według Rozporządzenia Komisji nr 1998/2006. Pułap pomocy de minimis wyniesie w tym przypadku 100 tys. euro w okresie 3 kolejnych lat budżetowych (podatkowych).

EDN  EDB

W praktyce gospodarczej pomoc publiczna udzielana jest w bardzo wielu formach. Nie w każdym przypadku wartość danej formy pomocy odzwierciedla realną korzyść, jaką otrzymał przedsiębiorca, dlatego też konieczne jest określenie sposobów przeliczania różnych form pomocy na równą jej wartość dotacji, nazwaną w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 19 września 2006 r. roku (Dz.U.06.183.1355) ekwiwalentem dotacji netto (EDN) lub ekwiwalentem dotacji brutto (EDB), który obrazuje jaką de facto korzyść otrzymał przedsiębiorca.
Ekwiwalent dotacji brutto (EDB) jest to kwota pomocy, którą otrzymałby beneficjent pomocy lub podmiot ubiegający się o pomoc, gdyby uzyskał pomoc w formie dotacji, bez uwzględnienia opodatkowania podatkiem dochodowym.

Ekwiwalent dotacji netto (EDN) jest to kwota pomocy, którą otrzymałby beneficjent pomocy lub podmiot ubiegający się o pomoc, gdyby uzyskał pomoc w formie dotacji, uwzględniająca opodatkowanie podatkiem dochodowym. Kwota ta to ekwiwalent dotacji brutto pomniejszony o stawkę podatkową. Jeżeli odrębne przepisy stanowią, że określone przysporzenie finansowe nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym EDN jest równy EDB.

Obliczanie ekwiwalentu dotacji netto (brutto) dla różnych form pomocy zapewnia porównywalność pomocy udzielanej w różnych formach. Dzięki temu możliwe jest sumowanie pomocy, jaką otrzymał przedsiębiorca, co jest niezbędne do właściwego stosowania przepisów ustawy. Wymienione wyżej rozporządzenie zawiera wzory przeliczenia pomocy na ekwiwalent dotacji brutto dla form pomocy, które są najczęściej spotykane. I tak m.in:

1. dla umorzenia w całości lub w części zaległości podatkowych, odsetek za zwłokę, opłaty prolongacyjnej, zaległości z tytułu innego świadczenia pieniężnego, innych świadczeń pieniężnych - jest równy kwocie umorzenia;
2. dla zaniechania poboru podatku - EDN (EDB) jest równy niepobranej kwocie podatku;
3. dla rozłożenia na raty zapłaty podatku lub innego świadczenia pieniężnego stanowiącego środki publiczne przed upływem terminu jego płatności -  EDN (EDB) jest wyrażony wzorem:

gdzie poszczególne symbole oznaczają:
Ki - kwotę raty podatku lub innego świadczenia płatnego w danym okresie,
Li - liczbę dni od dnia następnego po upływie terminu płatności podatku lub innego świadczenia do momentu płatności danej raty,
G - liczbę rat,
i - oznaczenie kolejnej raty,
r - stopę referencyjną wyrażoną w ułamku dziesiętnym,
(należy przez to rozumieć stopę oprocentowania, okresowo ustalaną przez Komisję Europejską na podstawie obiektywnych kryteriów, publikowaną w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich)
ro - stopę naliczania opłaty prolongacyjnej, a w przypadku niestosowania przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.) inną stopę oprocentowania naliczaną w dniu udzielenia pomocy, wyrażoną w ułamku dziesiętnym; w razie naliczania opłaty prolongacyjnej lub innej stopy oprocentowania r0 = 0.
Źródłem danych dotyczących stawek stopy referencyjnej jest strona internetowa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów: www.uokik.gov.pl
Stopa naliczania opłaty prolongacyjnej w Gminie Police wynosi 50% należnych odsetek od zaległości podatkowych.

4.  dla odroczenia terminu płatności podatku lub innego świadczenia    pieniężnego stanowiącego środki publiczne przed upływem terminu jego  płatności - EDN (EDB) jest wyrażony wzorem:

gdzie poszczególne symbole oznaczają:
K - kwotę odroczonego podatku lub innego świadczenia,
L - liczbę dni odroczenia od dnia następnego po upływie terminu płatności podatku lub innego świadczenia do momentu płatności,
r - stopę referencyjną wyrażoną w ułamku dziesiętnym,
(należy przez to rozumieć stopę oprocentowania, okresowo ustalaną przez Komisję Europejską na podstawie obiektywnych kryteriów, publikowaną w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich)
ro - stopę naliczania opłaty prolongacyjnej, a w przypadku niestosowania przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.) inną stopę oprocentowania naliczaną w dniu udzielenia pomocy, wyrażoną w ułamku dziesiętnym; w razie naliczania opłaty prolongacyjnej lub innej stopy oprocentowania r0 = 0.

Niektóre akty prawne z zakresu pomocy publicznej

Ustawa z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz.U.07.59.404)

• Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 22 maja 2007 r. w sprawie udzielania niektórych ulg w spłacie zobowiązań podatkowych stanowiących pomoc publiczną na szkolenia (Dz.U z 2007r. Nr 93, poz. 622).

• Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 20 marca 2007 r. w sprawie w sprawie zaświadczeń o pomocy de minimis i pomocy de minimis w rolnictwie i rybołówstwie (Dz.U.07.53.354).

• Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 12 lipca 2007 r. w sprawie sprawozdań o udzielonej pomocy publicznej oraz sprawozdań o zaległych należnościach przedsiębiorców z tytułu świadczeń na rzecz sektora finansów publicznych (Dz.U.07.133.923).

• Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 1 września 2004 r. w sprawie ustalenia mapy pomocy regionalnej (Dz.U.06.190.1402).
  Niektóre akty prawne Wspólnoty Europejskiej

• Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską (tekst skonsolidowany uwzględniający zmiany wprowadzone Traktatem z Nicei)

• Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską - według Traktatu Amsterdamskiego podpisanego 10 lutego 1997 r. (Traktat Rzymski podpisany 25 marca 1957 r. ze zmianami wprowadzonymi przez Traktat Amsterdamski) (art. 36, 73, 86-89 i art. 296).

• Rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE.

• Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy ramach zasady de minimis.

 

Akty prawa miejscowego

Doceniając znaczenie podejmowanych w tym aspekcie wysiłków, służących przede wszystkim pozyskiwaniu nowych inwestorów oraz tworzeniu dogodnych, atrakcyjnych warunków dla ich rozwoju, władze lokalne przyjęły program pomocowy regulujące te kwestie:

• Uchwała Nr VIII/53/07 Rady Miejskiej w Policach z dnia 29 maja 2007 roku       w sprawie udzielania pomocy w zakresie zwolnień od podatku od nieruchomości dla przedsiębiorców na terenie Gminy Police w ramach pomocy de minimis (po uprzednim zgłoszeniu do Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów).